Het kunstwerk voor het complex aan de Panamalaan is het resultaat van de bijzondere samenwerking tussen dichter Gerrit Kouwenaar (1923) en grafisch vormgever Kees Nieuwenhuijzen. Het was niet de eerste keer dat de twee een samenwerkingsverband aangingen. In 1996 had Nieuwenhuijzen enkele gedichten van Kouwenaar vormgegeven voor een tentoonstelling in het Stedelijk Museum. Geïnspireerd door de wijze waarop Nieuwenhuijzen toen gedichten op museumwanden had geplaatst, ontstond nu het idee een gedicht te plaatsen op een buitengevel. Kouwenaar schreef het gedicht speciaal voor deze locatie. In zijn gedicht laat Kouwenaar de geest van het gebouw Batavia aan het woord:
Ik lig als een schip op de rede
van een stad die eeuwen bestaat
ik ben vastgelegd aan een heden
maar draag een verleden naam
ik huis hier tussen mijn muren
zoals mensen binnen hun huid
ruimte kijkt uit door mijn ramen
ik ben voor de mensen gebouwd
Nieuwenhuijzen geeft vorm aan de zinnen door haar letters uit te sparen uit het baksteen. Zwarte schaduwen geven op hun beurt helderheid aan de woorden. Het gedicht maakt samen met de gevelgedichten in de Dapperstraat (Domweg gelukkig, in de Dapperstraat) en de Nieuwe Westerdokstraat (Niet met de deuren slaan) onderdeel uit van een dichtersproject waar de relatie tussen dichtkunst en architectuur wordt aangegaan.