Aan dit werk begon Fabrice op eigen initiatief met eigen middelen en een onverwachte financiële injectie van een oude vriend. Het transformatorhuis, waarop dit megamozaïek is aangebracht is één van de weinige, zo niet het enige in Amsterdam, dat een zeshoekige vorm heeft.

Het bouwsel was lange tijd een doorn in het oog van buurtbewoners en ondernemers in de buurt, mede vanwege de lelijke reclameborden, waarmee het behangen was.  Men wilde  niets liever, dan dat het zou verdwijnen.

Toen Fabrice echter begon met het aanbrengen van mozaïek trok dit al spoedig veel  enthousiaste aandacht  en na vier maanden arbeid hadden de buurtbewoners en ondernemers  het nieuwe Megamozaïek geadopteerd als “hun”   kunstwerk:  het lelijke transformatorhuis met de naargeestige reclameborden en de vermoeide kleur van de bakstenen was door Fabrice getransformeerd in het een kleurrijk en inspirerend Megamozaïek.

Die vier maanden arbeid in de zomer zorgden er ook voor, dat honderden voorbijgangers, Amsterdammers zo goed als toeristen uit vele windstreken hun enthousiasme lieten blijken, foto’s maakten en die deelden op sociale media.

Ook  dit vierde Megamozaïek bergt verhalen in zich:  het bevat scherven uit verstoorde grond van bouwputten in Amsterdam, marmer uit een verbouwde badkamer, antieke kralen, aangeboden door een buurtbewoonster en schelpen uit de verzameling van een jong buurtbewonertje, die hij eigenhandig in het mozaïek heeft geplakt.

Er loopt nog steeds een prijsvraag betreffende dit kunstwerk: degene, die de scherf kan aanwijzen met de kleinste afbeelding van een molen, maakt aanspraak op een tekening van de hand van Fabrice.

Naar aanleiding van dit vierde Megamozaïek van Fabrice maakte Marlijn Franken een sympathieke documentaire, te zien op  http://vimeo.com/76034209

 

Tekst: Cornelia Doornekamp