Deze plastiek van Ydo (1928-1987) is een typische exponent van in de jaren zeventig gebezigde kunstopvattingen. In die periode was er de tendens om kunstwerken te beschouwen als de logische manifestatie van een doordacht concept. Daarnaast kreeg toen de relatie tussen kunstwerk en omgeving speciale aandacht. Kunstwerken fungeerden ook als objecten waarlangs bepaalde zichtlijnen richting kregen. De staalplastiek markeerde de rand van het toenmalige winkelcentrum en vormde aldus een begin- en eindpunt. Nu is zij nagenoeg ontsloten door de oprukkende bebouwing. Het conceptuele karakter van de staalplastiek komt tot uitdrukking in de vorm van de kolommen. De gedraaide kolommen roepen een zekere spanning op. Deze blijft echter beheersbaar, want ze overschrijdt de grenzen van de vorm niet. Behalve dat de zuil een bepaalde kunstopvatting vertegenwoordigt, is zij onbedoeld tevens het symbool van de wijze waarop het moderne wordt ingehaald door het nieuwe.