Toen het stadsdeel Bastienne Kramer vroeg ‘rekening te houden met extreme vormen van vernielzucht in de omgeving van het Rembrandtpark’ besloot zij dit vandalisme als uitgangspunt te nemen voor haar werk. Haar beeld mag namelijk wel vernield worden. In een dergelijke situatie komt Kramer het beschadigde keramiek vervangen door brons. Zo verwordt het kunstwerk daarmee langzaam tot een letterlijke verbeelding van vandalisme.