De tot de essentie teruggebrachte monumentale figuren van Aart Lamberts comminiceren in stilte; met elkaar en met de omgeving. De roerloze figuren hebben ondanks de ver doorgevoerde stilering iets heel menselijks, mede door de gevoeligheid waarmee de huid is gemodelleerd.

Wat er met dit beeld uitgedrukt wordt zou te maken kunnen hebben met het verlangen nader tot elkaar te komen of de afstand die er letterlijk en figuurlijk kan zijn tussen mensen te overbruggen. Hier staat de geïsoleerde figuur alleen tegenover de andere twee, hoewel ze maar een stap van elkaar verwijderd zijn, is de afstand voor altijd onoverbrugbaar.