Wie goed kijkt, kan zien dat de jongen geen schoenen aan heeft. Het maakt nieuwsgierig naar wat hij aan het doen is. Staat hij soms met zijn voeten in de klei, verwijzend naar het agrarische verleden van dit gebied? De kunstenaar laat het over aan de verbeelding van de kijker.

De Goede kreeg deze opdracht naar aanleiding van het winnen van de Prix de Rome in 1963. Hij maakte dit beeld, zonder dar er vooraf een locatie duidelijk was. Hierdoor heeft zijn sculptuur geen dudelijke relatie met de plek. Ook de houding van de jongen, die gehurkt zit, is ontstaan vanuit artistieke overwegingen. De Goede liet het beeld titelloos en zonder boodschap achter. Elke interpretatie over wat deze jongen doet, liet hij bewust aan de kijker. Daarmee werd in de volksmond de "Hurkende jongen" geboren.