Ankh
Kunstenaar | Peter Herman van de Locht (1946) (Meer informatie) |
---|---|
Adres | Wiegbrug, t.h.v. Admiraal de Ruijterweg 26 |
Wijk | De Baarsjes |
Materiaal | Blauw hardsteen, Brons |
Plaatsingsdatum | 1991 |
Naast de Wiegbrug staat een mystiek kunstwerk. Via een wenteltrap kom je bij een grote zuil van blauw hardsteen. Daar bovenop is het Ankh-kruis te vinden, één van de bekendste symbolen uit de Egyptische oudheid. In het hiërogliefenschrift betekent het Ankh-teken ‘leven’, de drager van het Ankh-teken zou onsterfelijk zijn. Het Ankh-symbool werd overgenomen door andere volken in Syrië, Kanaän en door de Minoïsche beschaving. Vaak werd het gezien als een symbool voor vruchtbaarheid.Ook de vroege Christenen adopteerden het Ankh-teken. Voor hen werd het een monogram voor Jezus, ook bekend als de 'crux ansata', een kruis met een handvat.
Aan het einde van de 20ste eeuw werd de Ankh populair in de Westerse cultuur als spiritueel teken voor eeuwig leven, vooral binnen de Gothic subcultuur. Mensen dragen het teken als tatoeage of sieraad. Kunstenaar Peter H. van der Locht ontwierp de sculpturen van hardsteen. Hij vertelt er meer over in de Kunstroute.
___Kunstroute De Baarsjes:6___
Naast de Wiegbrug staat een kunstwerk van hardsteen en brons dat in nevelen van mystiek gehuld is. Vanaf de brug leidt een brede, halfronde wenteltrap naar een grote zuil van blauw hardsteen. Daar bovenop is het Ankh-kruis te vinden, één van de bekendste symbolen uit de Egyptische oudheid.
In het hiërogliefenschrift betekent het Ankh-teken ‘leven’. In de Egyptische religie gaf de drager van het Ankh-teken aan onsterfelijk te zijn. Veel farao’s droegen het symbool als teken dat de goden leven schonken aan het hele Egyptische volk. De hiëroglief werd door de oude Egyptenaren gebruikt als decoratie, of het nu om tempels, tombes of spiegels ging.
Het Ankh-symbool werd overgenomen door andere volken in Syrië en Kanaän en door de Minoïsche beschaving. Vaak werd het gezien als een symbool voor vruchtbaarheid. Ook de vroege Christenen adopteerden het Ankh-teken. Voor hen werd het een monogram voor Jezus, ook bekend als de 'crux ansata', een kruis met een handvat. Aan het einde van de 20ste eeuw werd de Ankh populair in de Westerse cultuur als spiritueel teken voor eeuwig leven, vooral binnen de Gothic subcultuur. Mensen dragen het teken als tatoeage of sieraad.
De Duitse beeldend kunstenaar Peter van de Locht, woonachtig in Shanghai, laat het aan de toeschouwers over welke betekenis zij aan het Ankh-teken toedichten. Zijn kunstwerk bestaat bovendien uit meer dan alleen de Ankh-sculptuur. Ook het amandelvormige pleintje waar het beeld op staat en de ellipsvormige kolom tegenover de Ankh-sculptuur, zijn er onderdeel van.
In de Kunstroute De Baarsjes vertelt Van der Locht meer over zijn werk. Hij heeft zijn sculpturen gebaseerd op een grid-systeem, geïnspireerd op het boek L’architecture naturelle. Dit boek werd in 1944 in het Latijn geschreven door Petrus Talemarianus en is in 1949 uitgegeven door een kleine Franse uitgever in Parijs. In het boek worden we voorgesteld aan een obscure groep esoterische wetenschappers, die via wiskunde en natuurwetenschappen een link proberen te leggen tussen de geest en het lichaam, God en de mens, het absolute en het waarneembare, via tradities als Kabbalah en Platonisme.
Van de Locht vertelt dat hij rond 1970 door een Zuid-Franse beeldhouwer met de geschriften van Talemarianus in aanraking kwam. “In dit boek beschreef hij een systeem van 9 proporties in een universele harmonie, waarvan enkele duizenden jaren oud zijn. Je kan het in vele oude culturen vinden. Het wordt “Arsenicom” genoemd en de beginselen ervan kunnen ook gevonden worden in de diatoniek van het muziektoonsysteem. Ik was gefascineerd door dit machtige instrument en de Franse beeldhouwer gaf me de sleutel om dit harmonische systeem te berekenen. Hierdoor kon ik een constructieprobleem oplossen. Vervolgens heb ik het in al mijn sculpturen gebruikt.”
In de Ankh-sculpturengroep heeft hij ook dit harmonische systeem toegepast, vertelt Van de Locht. Daarbij speelt het gebruik van hardsteen voor hem een belangrijke rol, omdat het duurzaam is zo vlakbij het water. Ankh staat er nu al een hele poos, bijna drie decennia. Van de Locht zegt: “Ik hoop dat mijn werk een tijdloos karakter heeft, dan is 29 jaar nog maar het begin.”