De Canadese kunstenaar Noel Harding (1948) noemt zijn dakbeeld ‘een romantisch lyrisch lichtobject’. De kunstenaar verbeeldt met het werk zoals hij zelf zegt: ‘The life of Dutch people in reference to the sea.’
De roze lichtlijn wijst in de richting van de Noordzee. En de zee is verbeeld in de ‘waterbak’, geplaatst in het midden op het dak. De ‘dia’ aan de rechterzijde verbeeldt de mens. Het is zijn arm die het gevaar van het water onderdrukt en beheerst. Het laatste beeld verwijst naar de sage van Hans Brinker: het jongetje dat zijn vinger in de dijk steekt en daarmee een overstroming voorkomt. Omdat de flat in roze is gestuct - en meteen al ‘de roze toren’ genoemd - maakte Harding de lichtlijn ook roze.

De kunstopdracht kwam voort uit de studie voor kunsttoepassingen in de Staatslieden- en Hugo de Grootbuurt van Flip Lambalk uit 1985. Op de geplande woontoren, de eerste hoogbouw in de 19de-eeuwse wijken, werd een beeldbepalend element voorgesteld. Gesitueerd bij een belangrijk entree van de buurt; bovendien goed te zien vanuit de trein.
Tot die tijd was hoogbouw in de oude stad niet toegestaan. In 2009 is het lichtobject volledig gerestaureerd.