In het ontwerp voor het nieuwe Westerpark van Kathryn Gustafson was aan het einde van de centrale as een kunstwerk gesitueerd. Voor deze locatie werd aan Herman Makkink een vrije opdracht gegeven, wat nogal zeldzaam is voor werk in de openbare ruimte.

Herman Makkink (1937-2013) zei over zijn werk: 'Het beeld heeft betrekking op de condition humaine. Wij zijn half dier half mens en tot onze grote verbazing komen we, ongevraagd, tot leven op deze aarde in een bijna onmogelijke positie. Alleen door onze blik op het oneindige te richten kunnen we ontstijgen aan deze penibele situatie...'

De twee bronzen figuren in zijn beeld hebben dan ook vier benen. De halve bol is de aarde en zij zitten op een hellend vlak, een 'bijna onmogelijke positie'. En hun blik lijkt inderdaad op het oneindige te zijn gericht.

Metselwerk speelt een grote rol in het werk van Makkink. In baksteen laat hij bollen, cilinders of koepels maken. Hij past het toe door middel van ambachtelijke metselmethoden, ook - bijvoorbeeld in het Westerpark - op een wijze die niet des metselaars is: het overkragende cement is niet weggestreken, noch is de steen gevoegd.

Aan de Cornelis Lelylaan (stadsdeel Nieuw West) bevindt zich een klein bakstenen huisje. Op de Spinozahof (Centrum) plaatste hij de sculptuur ‘Oude Grond’, een buisvorm van wit betonsteen en rode baksteen. (Dit laatste werk werd in 1994 gesloopt omdat het volgens buurtbewoners hun uitzicht beperkte.)

Ook de sculptuur 'Vlindermolen' uit 1998 op het verkeersplein aan de Anderlechtlaan in Nieuw-Sloten (stadsdeel Nieuw West) bestaat voor een deel uit metselwerk. Het is een halve gemetselde bol, daarop een middengedeelte dat lijkt op de vorm van oude molens en daar bovenop een vlindervorm, die nog het meest doet denken aan een haas.