De opdracht voor een figuratief beeld en een niet-fuguratief object kwam voort uit het Structuurplan beeldende kunst Westerpark/Overbrakerpolders, van Aart Wevers uit 1985. De combinatie van twee beelden was gesitueerd in het oude park aan de Haarlemmervaart.
Aan twee tweetallen kunstenaars werd een ontwerp gevraagd. Beide ontwerpen ontvingen grote waardering, waarna de eerste (van Tolman en Pallesen) voor het park werd gekozen. Het tweede ontwerp van Rignalda en Dilworth is op het Van Oldenbarneveldtplein gerealiseerd.
De bronzen vrouw van Else Rignalda (1958) 'kijkt' naar het object van Dilworth. De fragiele, meisjesachtige figuur is verfijnd, is klassiek in de traditie van de beeldhouwkunst, en modern in de zin van eigentijds.
Rignalda appelleert in haar werk naar de 'homo ludens'. De spelende mens, zoals die door beeldend kunstenaar Constant in de jaren vijftig werd voorgesteld in zijn New Babylon project: de creatieve nomadische mens die in de arbeidsloze maatschappij van de toekomst de leefomgeving en cultuur vorm geeft.

De kern van het werk van Norman Dilworth (Engeland, 1931) is de aandacht voor geometrische en natuurlijke verhoudingen. Dilworth is ook geïnspireerd door Piet Mondriaan. Waar bij Mondriaan de natuur een belangrijk uitgangspunt was om tot abstractie te komen, zo is bij Dilworth het natuurlijke groeiproces een belangrijk conceptueel referentiepunt voor zijn sculpturen en papierwerken.
Voor werken in de openbare ruimte gaat hij bewust op zoek naar aansluiting met de beleving van de mensen erom heen.