Scherven van beschaving

Het was een mooie dag, 28 november. In het bijzijn van familie, kennissen, vrienden en medekunstenaars werd het mozaïek van Fabrice Hund onthuld door Jeroen van Spijk, wethouder Kunst en Cultuur Amsterdam Oost.

Wethouder Van Spijk refereerde aan het feit dat het spoor vroeger altijd de grens was tussen de  verschillende stadsdelen maar dat nu, door het samengaan van de verschillende stadsdelen,
Oost weer één was geworden. Er wordt volgens van Spijk nu ook anders naar deze plek gekeken en de tevredenheid van de bewoners in deze wijk is toegenomen. Hij ziet het mozaïek van Fabrice als een bijdrage aan een fijne en goede woonomgeving. Hij hoopt dat het mozaïek gerespecteerd zal worden en niet door vandalen beklad of beschadigd.
Allereerst wordt de naam van het mozaïek onthuld: Scherven van Beschaving. Daarna komt het kunstwerk van zes bij tweeënhalve meter in zijn volle glorie tevoorschijn. De kleuren spatten er vanaf.

Smeltkroes van culturen

Fabrice, die al op heel veel plekken in Amsterdam zijn handtekening heeft gezet in de vorm van schilderingen en mozaïeken zoals op het Marie Heinekenplein, vertelt waarom het mozaïek Scherven van Beschaving heet. Het kunstwerk bestaat uit duizenden scherven die gezamenlijk één wereld vertegenwoordigen. Er zitten fossielen in verwerkt, maar ook oude tegels uit Portugal, Spanje, China, Marokko en natuurlijk delftsblauw. Verder is er Chinees porselein, scherven van oud serviesgoed, glas, gespiegeld glas, natuursteen en wat maar bruikbaar is. Bijna al het materiaal is gekregen of gevonden, soms ook gewoon langs de stoep in de stad bij het grofvuil. Wat Fabrice heel leuk vindt is dat de buurtbewoners, die zich in eerste instantie een beetje afzijdig hielden, ook met materiaal aankwamen in de hoop dat hij het voor het mozaïek kon gebruiken. Daarom heeft hij het Scherven van Beschaving genoemd: het kunstwerk is
volgens hem een smeltkroes van culturen, zoals Amsterdam zelf.

Geschenk voor samenleving

Voordat het mozaïek op deze plek kwam, was er een wandschildering van Fabrice te zien. Zeventien jaar heeft de schildering standgehouden, maar nu kreeg zij toch wel wat ouderdomsverschijnselen. Daarom besloot Fabrice in plaats van de schildering te restaureren er een mozaïek van te maken.
Hij heeft het zelf bekostigd en is er tweeënhalve maand aan bezig geweest, samen met Cornelia Doornekamp, zakenwaarnemer van Fabrice, en nog een paar vrijwilligers. ‘Kijk, als een particulier iets dergelijk zou willen hebben, dan kwam het in de achtertuin terecht en zou niemand het kunnen zien. Dit mozaïek is mijn geschenk aan de samenleving en ik vind dat een genoegen’, aldus een trotse Fabrice.

Het mozaïek is te bewonderen bij het Muiderpoortstation tegenover de hoek  Pontanusstraat/Wijttenbachstraat.

Bron: www.ijopener.nl, tekst: Lida Geers