De opdracht was om het anonieme gebied waaraan het kunstwerk staat een identiteit te geven. De plekken tussen de taluds van viaducten beschouwde de kunstenaar als sterke plastische elementen waaraan elke toevoeging teveel was. Het uiteindelijke resultaat is een grijs stalen frame, ingedeeld aan de hand van een rekenkundige reeks die van een lengte van zes meter krimpt naar anderhalve meter. Daarbij worden de rasters uit het raamwerk weggedrukt. Het beeld lijkt zich daardoor wisselend te openen en te sluiten. Zo wordt het gebied, hoewel gescheiden door de viaducten, ervaren als een geheel.