De Grote Steigerende

De paardentorso’s van Arthur Spronken laten de dynamiek van het lichaam zien. Die dynamiek is zo belangrijk bij de latere paardentorso's, dat de benen van de paarden alleen in aanzet te zien zijn, de aanzet tot de beweging die in de torso plaatsvindt.

Vanaf 1962 wordt het paard een steeds terugkerend element in zijn oeuvre. Maar het is niet een weergave van een realistisch paard. Spronken richt zich volkomen op de paardetors. Niets meer dan het lijf, de billen en de nek laat hij de toeschouwer zien. Die vorm wordt volgens kunstrecensent Lambert Tegenbosch zijn thema: "het wentelende, fantastische paardelijf, dat niet rent, springt, draaft of galoppeert, maar dat rolt als de zee."

De paardentorso's van Spronken rennen niet, maar zweven of staan op een poot. De zwaartekracht lijkt de grote, gespierde dieren niets te doen, ze dansen, rollen, tollen, springen in de ruimte, zijn één brok dynamiek en kracht. Spronkens paarden draven, wentelen en steigeren expressief. Zijn beelden staan bol van de spanning. Hij laat onderdelen weg en concentreert zich op de essentie van het beeld: de paardentorso's in al hun kracht en beleving.

Bron: Buitenbeeldinbeeld